Önceden özlemler daha mı derindi, aşklar daha mı tutkuluydu?
Sevgilinin saçının bir teline ne şiirler yazardı sevdalılar hani.
Bir kez görmekle ne kadar çok sevinirdi insan. Mutluluktan kanatlanıp uçacak gibi olurdu.
Uzaktan da sevilirdi yar. Mümkündü. Hem mümkün hem de imkânsızdı aşk.
Hayatın bir parçasıydı dokunmadan sevmek. Yaklaşmadan. Hissetmeden.
Aşk bugün var, yarın soldu solacak bir güldü. Öylesine ürkek uçtu uçacak bir kuştu sanki.
Kimse tam emin olamazdı aşka "sahip" olduğuna.
Mülkü yok, tapusu yoktu. Daha mı deliceydi eskiden aşklar?
Günümüzde kalmadı değil mi? Dokunmadan yaşanan aşklar…
En azından ben böyle bir aşk görüp te, şahit olmakta zorlanıyorum açıkçası…
Tamam, seversin, sevdiğine sarılıp onu bağrına basmak istersin, o gül yanaklarını doyasıya öpmek istersin… Sadece istemekle kalmalısın güzel kardeşim!
Çünkü insan açgözlüdür. Hep daha fazlasını hep daha fazlasını ister.
Unutma güzel kardeşim, insan sahiplendiği kişi ile sahip olduğu kişiye aynı değeri göstermez. Ulaşılamayan daima kıymetlidir…